Investigadores xaponeses tratan de resucitar aos mamuts.

Mammuthus é un xénero extinto de mamíferos proboscídeos da familia Elephantidae que existiron dende hai aproximadamente 4,8 millóns de anos ata hai apenas 3.700 anos, nas épocas Plioceno, Plistoceno e Holoceno.
Akira Iritani, o xefe do proxecto e profesor emérito da Universidade de Kyoto, dixo ao diario Yomiuri Shimbun que os preparativos se fixeron para usar a tecnoloxía de clonación e producir un novo mamut a partir dunha mostra de tecido que se conservara nun laboratorio de investigación en Rusia.
Iritani e os seus colegas pretender inserir os núcleos das células do mamut no óvulo dun elefante, ao que se lle removeu o núcleo. O embrión resultante colocarase no útero dun elefante, o parente moderno máis próximo á criatura extinta. Se se ten éxito, ese animal vai dar a luz un bebé de mamut, o que resultará na recuperación dunha especie que se extinguiu hai uns 5.000 anos.


Mammuthus é un xénero extinto de mamíferos proboscídeos da familia Elephantidae que existiron dende hai aproximadamente 4,8 millóns de anos ata hai apenas 3.700 anos, nas épocas Plioceno, Plistoceno e Holoceno
Estímase que dous anos serán necesarios antes de que os núcleos se poidan obter e impregnarse nas células do elefante. Seguido a isto o período de xestación tardará aproximadamente uns 600 días.
O investigador da Universidade de Kyoto dixo que a posibilidade de producir un clon de éxito na actualidade se sitúa en arredor do 30%, pero como Iritani dixo a AFP, aínda que o éxito viría con algunhas cuestións e preocupacións.
"Se un embrión clonado se pode crear, temos que discutir, antes de transplantalo no útero, como alimentar o mamut e se mostralo ao público", dixo Iritani a axencia de noticias francesa. "Despois de que o mamut nace, examinaremos a súa ecoloxía e os xenes a estudar por que as especies se extinguiron e outros factores. "
Xunto a Iritani no proxecto terán un investigador de mamut de Rusia e un par de expertos en elefantes dos Estados Unidos.

Recuperan recordos aplicando luz ás células do cerebro.

Científicos de MIT recuperaron recordos mediante optoxenética, é dicir, añadindo proteínas ás células cerebrales e activando éstas mediante a luz. Demostraron así que os recordos se almacenan en conxuntos de neuronas, non en sinapsis ou conexiónsindividuales, e que para recuperar un recordo é necesario fortalecer estas sinapsis.

Os neurocientíficos debatiron durante anos se a amnesia retrógada -debida a lesións traumáticas, estrés ou enfermidades- é causada polo dano a células específicas do cerebro, é dicir, a que a memoria non se pode almacenar ou se o acceso á memoria se bloquea dalgunha maneira, impedindo a súa recuperación.

Os investigadores especularan que nalgún lugar da rede cerebral hai unha poboación de neuronas que se activan durante o proceso de adquisición dunha memoria, causando cambios físicos ou químicos duradeiros. Se estes grupos de neuronas son reactivados por un estímulo, como unha imaxe ou olor particular, recupérase o recordo enteiro. toda a memoria se recorda. Estas neuronas son coñecidas como "células de engramas de memoria. "

En 2012 o grupo de Tonegawa utilizou a optoxenética -na que se engaden proteínas ás neuronas para que poidan ser activadas coa luz- para demostrar por primeira vez que unha poboación de neuronas tal existe de feito nunha área do cerebro chamada hipocampo. Non obstante, ata agora ninguén foi capaz de demostrar que estes grupos de neuronas sufran cambios químicos duradeiros, nun proceso coñecido como consolidación da memoria. Un cambio así, coñecido como "potenciación a longo prazo", implica o fortalecemento das sinapses, as estruturas que permiten a grupos de neuronas enviarse sinais unhas a outras, como resultado da aprendizaxe e experiencia.

Para descubrir se estes cambios químicos tiñan lugar na práctica, os investigadores identificaron primeiro un grupo de células de engramas no hipocampo que, cando se activaba o uso de ferramentas optoxenéticas, eran capaces de expresar un recordo. Cando a continuación rexistraban a actividade deste grupo particular de células, encontráronse con que as sinapses que as conectaban se fortaleceran.

Logo, intentaron descubrir o que sucede aos recordos sen este proceso de consolidación. Mediante a administración dun composto chamado anisomicina, que bloquea a síntese de proteínas dentro das neuronas, inmediatamente despois de que os ratos formasen un novo recordo, os investigadores foron capaces de evitar que as sinapses se fortalecesen.

Cando regresaron un día despois e intentaron reactivar a memoria utilizando un disparador emocional, non puideron encontrar ningún rastro dela.

Pero sorprendentemente, cando os investigadores reactivaron logo a síntese de proteínas nas células de engramas usando ferramentas optoxenéticas, encontraron que os ratos mostraban todos os signos de recordar a memoria na súa totalidade.