As moscas da froita recurren a tácticas de avións de combate.

As moscas da froita realizan manobras de avións de combate para evitar os ataques dos seus depredadores. Investigadores da Universidade de Washington utilizaron unha serie de cámaras de vídeo de alta velocidade que funcionan a 7500 cadros por segundo para capturar o movemento das ás e o corpo de moscas despois de encontrarse coa imaxe ameazante dun depredador que se achega.

"A pesar de que se describiron como nadadoras do aire, estas pequenas moscas en realidade enflian os seus corpos ao igual que os avións nunha curva peraltada para manobrar lonxe das ameazas inminentes", dixo Michael Dickinson, profesor de Bioloxía da UW e co-autor dun estudo sobre este achado, que se publica en Science. Descubrimos que as moscas de froita modifican o trazado en menos dunha centésima de segundo, 50 veces máis rápido que que abrir e pechar os ollos".

No medio dun cambio de dirección mediante inclinación, as moscas poden xirar sobre o seu lado 90 graos ou máis, ata case voar ao revés ás veces, dixo Florian Muijres, investigador postdoutoral daUW e autor principal do artigo.

"Estas moscas normalmente baten as ás 200 veces por segundo e, en case un só golpe de á, o animal pode reorientar o seu corpo para xerar unha forza que lle afasta do estímulo ameazador e logo continúa acelerándose, dixo.

As moscas da froita, unha especie chamada Drosophila hydei, son aproximadamente do tamaño dunha semente de sésamo, baséanse nun sistema visual rápido para detectar depredadores que se achegan.
"O cerebro da mosca realiza un cálculo moi sofisticado, nun lapso moi curto de tempo, para determinar onde está o perigo e trazar a mellor manobra de escape, diferente se a ameaza é cara a un lado, cara a diante ou detrás," dixo Dickinson.

Como pode xerar un pequeno cerebro tantos comportamentos notables? Unha mosca cun cerebro do tamaño dun gran de sal ten o repertorio conductual case tan complexo como un animal moito máis grande, como un rato. Iso é un problema moi interesante dende o punto de vista de enxeñaría ", dixo Dickinson.

Os investigadores sincronizaron tres cámaras de alta velocidade cada unha capaces de capturar 7.500 fotogramas por segundo ou 40 cadros por aleteo. As cámaras centráronse nunha pequena rexión no centro dun campo de voo cilíndrico onde 40 a 50 moscas voaban arredor. Cando unha mosca pasa a través da intersección de dous raios láser no centro exacto do campo, dispárase unha sombra en expansión que provocaba unha acción evasiva para evitar unha colisión ou ser comido.

Hubble aumenta por dez a capacidade de observar o espazo

Os astrónomos desenvolveron unha nova forma novidosa de utilizar o xa venerable telescopio espacial de 24 anos de idade mediante o emprego dunha técnica chamada 'exploración espacial', que mellora drasticamente a precisión do Hubble para realizar medicións angulares. A técnica, cando se aplica ao antigo método para medir distancias chamado paralaxe astronómica, estende a fita métrica do Hubble 10 veces máis lonxe no espazo.

Espérase que esta nova capacidade produza novos coñecementos sobre a natureza da enerxía escura, un compoñente misterioso do espazo que está a empurrar o Universo cara a fóra a un ritmo cada vez máis rápido, dixo o Premio Nobel Adam Riess, do Instituto Científico do Telescopio Espacial (STScI ).


A paralaxe, unha técnica trigonométrica, é o método máis fiable para a toma de medicións de distancias astronómicas, e unha antiga práctica empregada polos técnicos agrícolas na Terra.


A paralaxe astronómica funciona de forma fiable e das estrelas ata uns poucos centos de anos luz da Terra. Por exemplo, as medicións da distancia a Alfa Centauri, a estrela máis próxima ao noso sol,varian unicamente por un segundo arco. Esta variación na distancia é igual á anchura aparente dunha moeda vista a dous quilómetros de distancia.


As estrelas máis afastadas teñen ángulos moito menores de aparente movemento cara a adiante e cara a atrás que son extremadamente difíciles de medir. Os astrónomos ampliaron o criterio de paralaxe cada vez máis na nosa galaxia mediante a medición de ángulos máis pequenos con maior precisión.

Esta nova precisión de longo alcance foi probada cando os científicos utilizaron con éxito o Hubble para medir a distancia dunha clase especial de estrelas brillantes chamadas variables cefeidas, aproximadamente a 7.500 anos luz de distancia na constelación de Auriga, no hemisferio norte. A técnica funcionou tan ben que agora a está a utilizar o Hubble para medir as distancias doutras cefeidas remotas.