Crean un brazo robótico que se move coa mente.

Paralizado do colo cara a abaixo despois de sufrir unha ferida de bala cando tiña 21 anos, Erik G. Sorto, agora con 34 anos, pode mover un brazo robótico con só pensar niso e usando a súa imaxinación. Grazas a unha colaboración clínica entre distintas institucións de California, en Estados Unidos, convértese na primeira persoa cunha prótese neural implantada nunha rexión do cerebro onde se forman as intencións, dándolle a capacidade de realizar un xesto fluído de estreitar a man ou beber unha bebida cun brazo robótico.

As próteses neurais implantadas no centro cerebral do movemento, a codia motora, poden permitir aos pacientes con parálise controlar o movemento dunha extremidade robótica, pero as neuroprótesis actuais producen un movemento retardado e desigual, non os xestos suaves e aparentemente automáticos asociados co movemento natural. Agora, mediante a implantación de neuroprótesis nunha parte do cerebro que non controla directamente o movemento senón a intención de moverse, expertos de Caltech desenvolveron un xeito de producir movementos máis naturais e fluídos.

Deseñado para probar a seguridade e eficacia deste novo enfoque, o ensaio clínico foi liderado polo investigador Richard Andersen e formado por un gran número de científicos.
Andersen e os seus colegas querían mellorar a versatilidade de movemento que un neuro-prostético pode ofrecer aos pacientes mediante o rexistro de sinais dende unha rexión do cerebro distinta da codia motora, é dicir, a codia parietal posterior (PPC, polas súas siglas en inglés), unha zona cognitiva de alto nivel. En estudos anteriores con animais, o laboratorio de Andersen encontrou que é aquí, na PPC, onde se forma a intención inicial de facer un movemento. Estas intencións transmítense logo á codia motora, a través da medula espiñal e aos brazos e as pernas, onde se executa o movemento.


O dispositivo implantouse cirurxicamente no cerebro de Sorto no Hospital Keck de USC en abril de 2013 e dende entón estívose a adestrar con investigadores de Caltech e o persoal no Rancho Los Amigos para controlar un cursor de ordenador e un brazo robótico coa súa mente. Os investigadores viron xusto o que esperaban: o movemento intuitivo do brazo robótico.

As moscas da froita recurren a tácticas de avións de combate.

As moscas da froita realizan manobras de avións de combate para evitar os ataques dos seus depredadores. Investigadores da Universidade de Washington utilizaron unha serie de cámaras de vídeo de alta velocidade que funcionan a 7500 cadros por segundo para capturar o movemento das ás e o corpo de moscas despois de encontrarse coa imaxe ameazante dun depredador que se achega.

"A pesar de que se describiron como nadadoras do aire, estas pequenas moscas en realidade enflian os seus corpos ao igual que os avións nunha curva peraltada para manobrar lonxe das ameazas inminentes", dixo Michael Dickinson, profesor de Bioloxía da UW e co-autor dun estudo sobre este achado, que se publica en Science. Descubrimos que as moscas de froita modifican o trazado en menos dunha centésima de segundo, 50 veces máis rápido que que abrir e pechar os ollos".

No medio dun cambio de dirección mediante inclinación, as moscas poden xirar sobre o seu lado 90 graos ou máis, ata case voar ao revés ás veces, dixo Florian Muijres, investigador postdoutoral daUW e autor principal do artigo.

"Estas moscas normalmente baten as ás 200 veces por segundo e, en case un só golpe de á, o animal pode reorientar o seu corpo para xerar unha forza que lle afasta do estímulo ameazador e logo continúa acelerándose, dixo.

As moscas da froita, unha especie chamada Drosophila hydei, son aproximadamente do tamaño dunha semente de sésamo, baséanse nun sistema visual rápido para detectar depredadores que se achegan.
"O cerebro da mosca realiza un cálculo moi sofisticado, nun lapso moi curto de tempo, para determinar onde está o perigo e trazar a mellor manobra de escape, diferente se a ameaza é cara a un lado, cara a diante ou detrás," dixo Dickinson.

Como pode xerar un pequeno cerebro tantos comportamentos notables? Unha mosca cun cerebro do tamaño dun gran de sal ten o repertorio conductual case tan complexo como un animal moito máis grande, como un rato. Iso é un problema moi interesante dende o punto de vista de enxeñaría ", dixo Dickinson.

Os investigadores sincronizaron tres cámaras de alta velocidade cada unha capaces de capturar 7.500 fotogramas por segundo ou 40 cadros por aleteo. As cámaras centráronse nunha pequena rexión no centro dun campo de voo cilíndrico onde 40 a 50 moscas voaban arredor. Cando unha mosca pasa a través da intersección de dous raios láser no centro exacto do campo, dispárase unha sombra en expansión que provocaba unha acción evasiva para evitar unha colisión ou ser comido.

Hubble aumenta por dez a capacidade de observar o espazo

Os astrónomos desenvolveron unha nova forma novidosa de utilizar o xa venerable telescopio espacial de 24 anos de idade mediante o emprego dunha técnica chamada 'exploración espacial', que mellora drasticamente a precisión do Hubble para realizar medicións angulares. A técnica, cando se aplica ao antigo método para medir distancias chamado paralaxe astronómica, estende a fita métrica do Hubble 10 veces máis lonxe no espazo.

Espérase que esta nova capacidade produza novos coñecementos sobre a natureza da enerxía escura, un compoñente misterioso do espazo que está a empurrar o Universo cara a fóra a un ritmo cada vez máis rápido, dixo o Premio Nobel Adam Riess, do Instituto Científico do Telescopio Espacial (STScI ).


A paralaxe, unha técnica trigonométrica, é o método máis fiable para a toma de medicións de distancias astronómicas, e unha antiga práctica empregada polos técnicos agrícolas na Terra.


A paralaxe astronómica funciona de forma fiable e das estrelas ata uns poucos centos de anos luz da Terra. Por exemplo, as medicións da distancia a Alfa Centauri, a estrela máis próxima ao noso sol,varian unicamente por un segundo arco. Esta variación na distancia é igual á anchura aparente dunha moeda vista a dous quilómetros de distancia.


As estrelas máis afastadas teñen ángulos moito menores de aparente movemento cara a adiante e cara a atrás que son extremadamente difíciles de medir. Os astrónomos ampliaron o criterio de paralaxe cada vez máis na nosa galaxia mediante a medición de ángulos máis pequenos con maior precisión.

Esta nova precisión de longo alcance foi probada cando os científicos utilizaron con éxito o Hubble para medir a distancia dunha clase especial de estrelas brillantes chamadas variables cefeidas, aproximadamente a 7.500 anos luz de distancia na constelación de Auriga, no hemisferio norte. A técnica funcionou tan ben que agora a está a utilizar o Hubble para medir as distancias doutras cefeidas remotas.

Investigadores xaponeses tratan de resucitar aos mamuts.

Mammuthus é un xénero extinto de mamíferos proboscídeos da familia Elephantidae que existiron dende hai aproximadamente 4,8 millóns de anos ata hai apenas 3.700 anos, nas épocas Plioceno, Plistoceno e Holoceno.
Akira Iritani, o xefe do proxecto e profesor emérito da Universidade de Kyoto, dixo ao diario Yomiuri Shimbun que os preparativos se fixeron para usar a tecnoloxía de clonación e producir un novo mamut a partir dunha mostra de tecido que se conservara nun laboratorio de investigación en Rusia.
Iritani e os seus colegas pretender inserir os núcleos das células do mamut no óvulo dun elefante, ao que se lle removeu o núcleo. O embrión resultante colocarase no útero dun elefante, o parente moderno máis próximo á criatura extinta. Se se ten éxito, ese animal vai dar a luz un bebé de mamut, o que resultará na recuperación dunha especie que se extinguiu hai uns 5.000 anos.


Mammuthus é un xénero extinto de mamíferos proboscídeos da familia Elephantidae que existiron dende hai aproximadamente 4,8 millóns de anos ata hai apenas 3.700 anos, nas épocas Plioceno, Plistoceno e Holoceno
Estímase que dous anos serán necesarios antes de que os núcleos se poidan obter e impregnarse nas células do elefante. Seguido a isto o período de xestación tardará aproximadamente uns 600 días.
O investigador da Universidade de Kyoto dixo que a posibilidade de producir un clon de éxito na actualidade se sitúa en arredor do 30%, pero como Iritani dixo a AFP, aínda que o éxito viría con algunhas cuestións e preocupacións.
"Se un embrión clonado se pode crear, temos que discutir, antes de transplantalo no útero, como alimentar o mamut e se mostralo ao público", dixo Iritani a axencia de noticias francesa. "Despois de que o mamut nace, examinaremos a súa ecoloxía e os xenes a estudar por que as especies se extinguiron e outros factores. "
Xunto a Iritani no proxecto terán un investigador de mamut de Rusia e un par de expertos en elefantes dos Estados Unidos.

Recuperan recordos aplicando luz ás células do cerebro.

Científicos de MIT recuperaron recordos mediante optoxenética, é dicir, añadindo proteínas ás células cerebrales e activando éstas mediante a luz. Demostraron así que os recordos se almacenan en conxuntos de neuronas, non en sinapsis ou conexiónsindividuales, e que para recuperar un recordo é necesario fortalecer estas sinapsis.

Os neurocientíficos debatiron durante anos se a amnesia retrógada -debida a lesións traumáticas, estrés ou enfermidades- é causada polo dano a células específicas do cerebro, é dicir, a que a memoria non se pode almacenar ou se o acceso á memoria se bloquea dalgunha maneira, impedindo a súa recuperación.

Os investigadores especularan que nalgún lugar da rede cerebral hai unha poboación de neuronas que se activan durante o proceso de adquisición dunha memoria, causando cambios físicos ou químicos duradeiros. Se estes grupos de neuronas son reactivados por un estímulo, como unha imaxe ou olor particular, recupérase o recordo enteiro. toda a memoria se recorda. Estas neuronas son coñecidas como "células de engramas de memoria. "

En 2012 o grupo de Tonegawa utilizou a optoxenética -na que se engaden proteínas ás neuronas para que poidan ser activadas coa luz- para demostrar por primeira vez que unha poboación de neuronas tal existe de feito nunha área do cerebro chamada hipocampo. Non obstante, ata agora ninguén foi capaz de demostrar que estes grupos de neuronas sufran cambios químicos duradeiros, nun proceso coñecido como consolidación da memoria. Un cambio así, coñecido como "potenciación a longo prazo", implica o fortalecemento das sinapses, as estruturas que permiten a grupos de neuronas enviarse sinais unhas a outras, como resultado da aprendizaxe e experiencia.

Para descubrir se estes cambios químicos tiñan lugar na práctica, os investigadores identificaron primeiro un grupo de células de engramas no hipocampo que, cando se activaba o uso de ferramentas optoxenéticas, eran capaces de expresar un recordo. Cando a continuación rexistraban a actividade deste grupo particular de células, encontráronse con que as sinapses que as conectaban se fortaleceran.

Logo, intentaron descubrir o que sucede aos recordos sen este proceso de consolidación. Mediante a administración dun composto chamado anisomicina, que bloquea a síntese de proteínas dentro das neuronas, inmediatamente despois de que os ratos formasen un novo recordo, os investigadores foron capaces de evitar que as sinapses se fortalecesen.

Cando regresaron un día despois e intentaron reactivar a memoria utilizando un disparador emocional, non puideron encontrar ningún rastro dela.

Pero sorprendentemente, cando os investigadores reactivaron logo a síntese de proteínas nas células de engramas usando ferramentas optoxenéticas, encontraron que os ratos mostraban todos os signos de recordar a memoria na súa totalidade.

Un neno atopa restos dun dinosauro ata agora descoñecido.

Un novo dinosauro de finais do período Xurásico, Chilesaurusdiegosuarezi, ten soprendidos aos paleontólogos pola súa estraña anatomía. O animal, descuberto ao sur de Chile na localidade deAysén, identificouse como unha especie primitiva de terópodo que, excepcionalmente, era herbívoro. O seu nome fai referencia á súa procedencia xeográfica e a Diego Suárez, un neno de sete anos que encontrou o primeiro óso. 

«Achamos numerosos esqueletos, moitos deles bastante completos, dun novo dinosauro herbívoro do tamaño dun cabalo pequeno. Os seus restos foron descubertos ao sur da Patagonia chilena, en rochas formadas hai uns 145 millóns de anos,» explica a Sinc Fernando Novas, autor principal do estudo no Museo Arxentino de Ciencias Naturais B. Rivadavia en Bos Aires.

Chilesaurus é un dos dinosauros máis estraños descuberto ata agora. Pertence á liñaxe dos terópodos, grupo que inclúe aos famosos carnívoros como Velociraptor, Carnotaurus eTyrannosaurus. Non obstante, este exemplar ten o cranio pequeno, un pico córneo e os dentes en forma de espátula. Estas características revelan que Chilesaurus posuía unha dieta completamente herbívora.

«Os seus brazos eran robustos, pero as mans só posuían dous dedos bastante curtos que remataban en poutas lixeiramente curvas, polo que non usaba as súas mans para capturar animais. Podería describirse a este dinosauro como un puma con cabeza de guanaco e mans atrofiadas como as dun T.rex», engade Novas. A súa cadeira recorda á dos dinosauros ornitisquios, de hábitos estritamente herbívoros, e os pés -anchos e provistos de catro dedos- son moi similares aos dinosauros máis primitivos coñecidos.

Chilesaurus non pertence a ningún dos grupos de dinosauros terópodos previamente descritos, senón que constitúe o primeiro representante dunha liñaxe ata agora descoñecida para a ciencia. Ademais, é o primeiro dinosauro do período Xurásico coñecido ata o momento en Chile, e representa un de dinosauros terópodomellor documentados do hemisferio sur.

O amor afecta ao cerebro.

Un equipo de investigadores chineses e estadounidenses descubriu como ter unha relación romántica produce alteracións na arquitectura do cerebro.

Segundo publican na revista Frontiers in Human Neuroscience, a persoa namorada ten unha maior conectividade entre as rexións do cerebro asociadas coa recompensa, a motivación, a regulación da emoción e a cognición social. «O estudo proporciona a primeira evidencia empírica de alteracións relacionadas co amor na arquitectura funcional do cerebro», sinala o autor principal da investigación.

Para chegar a esta conclusión, o equipo utilizou técnicas de neuroimaxe, en concreto imaxes de resonancia magnética funcional para examinar as diferenzas nos patróns de conectividade cerebral en cen estudantes universitarios. Os voluntarios dividíronse en tres grupos: os que estaban namorados, os que tiñan deixaran de estalo e os solteiros.
Os investigadores encontraron no grupo dos namorados un aumento da actividade cerebral en repouso nunha zona chamada cortex do cíngulo anterior do hemisferio esquerdo, o que suxire que este área do cerebro está moi relacionada co estado de namoramento.

Sen embargo, a actividade cerebral noutra área na profundidade dos hemisferios cerebrais, o núcleo caudado bilateral, reduciuse significativamente no grupo dos que deixaran de estar namorados. Esta estrutura do cerebro está asociada coa detección de recompensas, a expectativa, a representación dos obxectivos e a integración da información sensorial.

Curiosamente, os investigadores tamén encontraron nos namorados unha maior conectividade entre o cortex do cíngulo anterior do hemisferio esquerdo con outras estruturas como o núcleo caudado, o núcleo accumbens ou a illa, unha rede cerebral asociada igualmente coa recompensa, a motivación e a regulación emocional.

Segundo explican os investigadores, o aumento da conectividade nestas rexións do cerebro pode ser o resultado dos esforzos frecuentes dos namorados para controlar o seu propio estado emocional, así como o estado emocional do seu amante, e axustar estratexias cognitivas para resolver conflitos co fin de manter a súa relación romántica.

Ademais, o grupo namorado mostrou unha maior conectividade entre numerosas estruturas relacionadas coa cognición social. «Estes resultados botan luz sobre os mecanismos neurofisiolóxicos subxacentes do amor romántico mediante a investigación da actividade cerebral», subliñan os investigadores.

Por que o consumo de cannabis aumenta o apetito?

Científicos da Universidade de Yale investigan o motivo do impulso incontrolable de comer despois de consumir marihuana. Para isto, propuxeron controlar os circuítos cerebrais que promoven a fame manipulando selectivamente a vía celular que media a acción da marihuana no cerebro mediante o uso de ratos transxénicos.
Ao observar como o centro do apetito do cerebro responde á marihuana foron capaces de ver o que impulsaba a fame provocada polo cannabis e como ese mesmo mecanismo que normalmente se apaga durante a alimentación se converte nun catalizador para comer. É dicir, encontraron que as neuronas responsables de apagar a alimentación, de súpeto estaban activadas promovendo a fame, mesmo cando se estaba satisfeito de comida. Noutras palabras o cannabis engana ao sistema de alimentación central do cerebro.

Ademais de axudar a explicar o "baixón da fame" produto do consumo de cannabis os novos achados poderían proporcionar outros beneficios, como axudar a pacientes con enfermidades relacionadas coa alimentación e o apetito.
Neste traballo descubriron que un grupo de células nerviosas chamadasproopiomelanocortina (POMC), son consideradas as neuronas claves para diminuír de comer cando se estea cheo. O comportamento de alimentación impulsado por estas neuronas é só un modo de acción que implica a sinalización polo receptor decanabinoides (CB1R) cando se consume esta droga.

As persoas que non consumen carne contaminan a metade.

Os beneficios do vexetarianismo son un feito, pero ata agoras limitábanse á persoa que practicaba este estilo de vida. Non obstante, unha nova investigación da Universidade de Oxford revela que as vantaxes deste tipo de dieta teñen un impacto no medio, fenómeno que afecta á poboación mundial. O estudo afirma que as emisións de CO2 dos vexetarianos son un 50% menos que as dos que consumen carne a diario.
O estudo analiza o impacto que o veganismo xera no medio e os resultados son mesmo mellores que os obtidos co vexetariano, xa que os veganos xeran a terceira parte dos efectos do quentamento global con respecto aos que consumen carne. Esta diferenza débese, de acordo á investigación, a que a produción de alimentos vexetais supón unha redución das emisións de CO2 notoria con respecto á gandaría.

Investigadores de Oxford analizaron as dietas actuais de 29.589 carnívoros, 15.751 vexetarianos, 8.123 pescatarianos (vexetarianos que consumen peixe) e 2.041 veganos británicos de entre 20 e 79 anos. Así, puideron calcular as emisións de gases asociadas aos alimentos de cada tipo de dieta.

Os resultados indicaron que a dieta baseada en carnes en Reino Unido xera o equivalente a 7.30 kg de dióxido de carbono por día. O estudo define a esta dieta de alto consumo de carnes como aquela que supón polo menos 1 kg de carne por día.

O estudo tamén revelou que as dietas vexetarianas, por contraste, xeran un equivalente de 3,7 kg de dióxido de carbono, menos da metade. Así mesmo, as dietas veganas reducen aínda máis as emisións, a 2,8kg. Isto supón que se reduce aproximadamente nun 60% con respecto ás alimentacións carnívoras.


Entre as sorpresas develadas pola investigación encontramos o feito de que a dieta pescatariana ten un impacto ambiental apenas maior á vexetariana, un 2,5%. Ademais, a diferenza entre os que consumen moita carne e os que comen menos cantidade é máis importante da que se produce entre o segundo e un vexetariano. Isto implica que comer menos carne pode ter unha redución significativa no impacto ambiental.
Así mesmo, o equipo analizou cales son os alimentos que producen a maior contaminación (a partir da emisión de CO2 por quilogramo de produto), e realizou un ranking. Á cabeza encóntrase a carne bovina, con 68,8kg de CO2 por kg, seguido pola carne de cabra e de cordeiro, con 64,2kg de emisións. Entrementres, por exemplo, as bebidas alcohólicas xeran 3,3 kg de emisións por cada kg de bebida.

Nova cepa do VIH propagándose por Cuba.

Unha nova cepa do VIH nalgúns pacientes en Cuba parece ser moito máis agresiva e pode desenvolver a SIDA dentro dos tres anos da infección. Os investigadores dixeron que a progresión acontece tan rápido que o tratamento con fármacos antirretrovirais pode chegar demasiado tarde.
Sen tratamento, a infección polo VIH polo xeral tarda entre 5 a 10 anos para desenvolver a SIDA. Segundo o estudo, publicado na revista EBioMedicine, os autores foron alertados da nova cepa agresiva de VIH por parte de funcionarios da saúde cubanos que querían saber que estaba a pasar.
Ningún dos pacientes recibira tratamento para o virus, e todos os pacientes infectados coa cepa mudada do VIH desenvolveron a SIDA dentro dos tres anos.

A rápida progresión do VIH a SIDA é xeralmente o resultado dun sistema inmunolóxico débil do paciente máis o subtipo particular de VIH circulante, o que está a pasar en Cuba é diferente.
En Cuba encontraron unha variante do VIH que encontramos só no grupo que foi progresando rápido e non nos outros dous grupos. Analizando esta variante viron que se trataba dunha recombinante de tres subtipos diferentes.
A nova variante, chamada CRF19, é unha combinación de subtipos do VIH A, D e G.
O VIH normalmente infecta as células uníndose ao que se chama un co-receptor, e a transición cara á SIDA polo xeral acontece cando o virus, despois de moitos anos, cambia de co-receptor (CCR5 por CXCR4). A nova cepa fai este cambio de co-receptor moito máis rápido.
A variante non é nova e xa se observara en África, pero en moi poucos casos fora estudado a fondo. Os investigadores dixeron que a cepa é máis estendida en Cuba. Hai que recordar que Cuba mantén un grande intercambio con numerosos países de África o que pode explicar a alta incidencia desta cepa na illa.
Mentres que a forma agresiva de VIH responde á maioría dos medicamentos antirretrovirais, as persoas non se decatan que teñen SIDA ata que é demasiado tarde para que o tratamento poida ter éxito. Os autores sinalaron que é vital para as persoas que teñen relacións sexuais sen protección con múltiples parellas facerse a proba de VIH temperán e con frecuencia.

Os cans distinguen os nosos estados de ánimo.

Os cans habituados aos seres humanos poden diferenciar entre as diversas expresións das persoas e non só dos seus donos, senón tamén de descoñecidos, aínda que por agora o misterio é se realmente entenden o significado destas, informan científicos austríacos na publicación Current Biology.

En estudos anteriores xa se constatara que os cans prestan unha especial atención ao rostro dos seres humanos e diferencian entre rostros de coñecidos e descoñecidos. Para estudar a percepción dos cans, os científicos da Universidade de Veterinaria de Viena mostráronlles aos animais a parte superior do rosto de persoas enfadadas ou alegres nunha pantalla táctil.
Algúns cans tiñan que recoñecer aos que estaban alegres, outros só os rostros anoxados e premiábaselles cando o facían ben. Posteriormente os animais tiñan que recoñecer esa mímica noutras imaxes. O obxectivo dos científicos era asegurarse que os animais non só se orientan vendo determinadas faccións como os ollos.

«O noso estudo demostra que os cans poden distinguir entre rostros de enfado ou alegres en persoas», explicou o autor da investigación Ludwig Huber. Ademais, existen indicios que apuntan que os cans consideran un rostro sorrinte como positivo e un xesto de anoxo como negativo.

Os cans que ao inicio recoñeceron rostros enfadados aprenderon moito máis lentamente, apuntou ademais o científico.

Un interface permite conectar un ordenador ao cerebro.

A idea de poder crear unha interface que permita conectar o cerebro humano a un ordenador leva anos reflexada en películas de ciencia ficción coma Matrix. Agora, investigadores do Instituto Tecnolóxico de Massachusetts concibiron unhas novas fibras máis delgadas que un cabelo que poderían convertelo nunha realidade.

Os investigadores aseguran que o seu sistema podería enviar sinais ópticos e fármacos directamente ao cerebro, así como captar información a través de impulsos eléctricos para controlar continuamente os efectos dos distintos estímulos.

"Estamos a construír as interfaces neuronais que van interactuar cos tecidos dun xeito máis orgánico que os dispositivos que se utilizaron anteriormente", explicou Polina Anikeeva, profesora asistente de ciencias dos materiais e enxeñaría do MIT.

A complexidade do cerebro humano fai que sexa extremadamente difícil estudalo, non só polo seu tamaño, senón tamén pola variedade de métodos de sinalización que utiliza simultáneamente.

As sondas neurais convencionais están deseñadas para captar un só tipo de sinalización, o que limita a información que pode derivar do cerebro nun momento determinado.

Non obstante, co uso destas novas fibras mesmo se poderían crear mapas precisos das respostas que xeran as diferentes rexións do cerebro ou a medula espiñal, agrega Anikeeva, o que en última instancia tamén pode dar lugar a dispositivos de longa duración para o tratamento da enfermidade de Parkinson, por exemplo.

Un volcán en Nicaragua podería determinar se hai vida en Marte.

Científicos estadounidenses estudarán ao longo de tres días consecutivos as similitudes do volcán Cerro Negro, situado en Managua (Nicaragua), coas de Marte. Cre que o efecto desta investigación podería desentrañar se hai vida no planeta vermello.

"Con estes estudos queremos saber se hai vida en Marte. Hai procesos similares, como vapores, polo que estamos a realizar estudos xeolóxicos e da auga", cita 'O Universal', a Diana Parios, membro do equipo de investigación.

O chan rico en sulfato foi descuberto en moitas áreas de Marte e en moitos casos este mineral foi xerado pola erosión das rochas ígneas ao longo de 1.000 millóns de anos a partir do nacemento do planeta. Este análogo asombroso de sulfato acido tamén foi encontrado no basalto do volcán Cerro Negro.
Infórmase que o equipo levará a cabo estudos xeolóxicos, da auga e mesmo dunhas bacterias co obxectivo de detectar que outras similitudes garda o volcán co planeta vermello.

Inusual e simétrico anel de diamantes observado no ceo.

Utilizando o telescopio VLT (Very Large Telescope) do Observatorio Europeo Austral en Chile, un equipo de astrónomos captou a rechamante imaxe que creou o encontro entre a nebulosa planetariaPN A66 33 e unha estrela. O resultado é unha especie de anel de 'diamantes' inusualmente simétrico, segundo apuntaron os expertos, que aparece no ceo con perfecta forma circular.

A maior parte das estrelas con masas similares á do Sol rematan as súas vidas como ananas brancas, corpos pequenos, quentes e moi densos que se arrefrían moi devagar ao longo de miles de millóns de anos. No camiño cara á fase final das súas vidas as estrelas lanzan ao espazo as súas atmosferas e crean nebulosas planetarias, coloridas nubes brillantes de gas.

Nesta imaxe pódese ver unha nebulosa planetaria asombrosamente redonda, situada a uns 2.500 anos luz da Terra. Ser tan perfectamente redonda é pouco común nestes obxectos, xa que normalmente algo perturba a simetría, facendo que acabe adquirindo formas irregulares.

A fotografía capta como a refulxente estrela situada no bordo de PNA66 33 crea esta fermosa visión. Trátase tan só dun aliñamento casual. A estrela, chamada HD 83535, encóntrase en primeiro plano, fronte á nebulosa, a medio camiño entre a Terra e a PN A66 33, xusto no lugar adecuado para embelecer aínda máis a imaxe.

No interior da nebulosa, visible como unha diminuta perla branca e lixeiramente descentrada, vese o remanente da estrela proxenitora da nebulosa no proceso de transformarse nunha anana branca. Aínda brilla (é aínda máis luminosa que o Sol) e emite a suficiente cantidade de radiación ultravioleta como para facer que resplandeza a burbulla de atmosferas expulsadas ao espazo.

PN A66 33 é tan só un dos 86 obxectos incluídos no Catálogo de Nebulosas Planetarias creado por George Abell en 1966. Abell tamén rastrexou o ceo en busca de cúmulos de galaxias, recompilando o catálogo, cuns 4.000 cúmulos, tanto no hemisferio norte coma no hemisferio sur do ceo.