Ven os gatos e os cans en branco e negro?

A resposta a esta pregunta non é fácil, non obstante, a través de estudos comparativos si se puido chegar a certos supostos acerca da súa visión.
A función visual é o resultado dunha combinación de factores que inclúen: o campo visual, a percepción de profundidade (habilidade para medir distancias), agudeza (habilidade para enfocar) percepción de movemento e diferenciación da cor. Todos estes aspectos deben ser procesados polo cerebro para dar lugar á visión.
Aínda que comunmente se pensa que os cans e gatos só ven en branco e negro, recentes evidencias suxiren que poden ter certo grao de visión útil das cores. A percepción da cor está determinada pola presenza dos conos, uns fotorreceptores da retina que se estimulan en condicións de iluminación intensa e que representan aproximadamente o 20% das neuronas fotorreceptoras na retina central do can. En humanos, a retina central (mácula) é 100% de conos.
Determinados tests de comportamento e probas de estimulación da retina a diferentes lonxitudes de onda, suxiren que os cans e os gatos poden distinguir a cor vermella e azul, pero a miúdo confunden verde e vermello. Básicamente poderíase dicir que teñen visión dicromática, fronte á visión tricromática das persoas. Polo tanto, podemos concluír que a crenza de que estes animais só ven en branco e negro non é máis que iso, unha crenza. 

Visión dunha persoa. 

Visión dun can ou gato. 

Oitenta millóns de bacterias son transferidas nun bico de dez segundos.

Nada menos que 80 millóns de bacterias se transfiren durante un bico de 10 segundos segundo un estudo publicado na revista Microbiome. O estudo tamén encontrou que as parellas que se bican polo menos nove veces ao día comparten comunidades similares de bacterias orais.

Un ecosistema de máis de 100 billóns de microorganismos que viven no noso corpo e chamado microbioma é esencial para a dixestión dos alimentos, a síntese de nutrientes, e a prevención de enfermidades. Fórmase non só pola xenética, a dieta e a idade, senón tamén polas persoas coas que interactuamos. A boca é o anfitrión de máis de 700 variedades de bacterias e a microbiota oral tamén parece estar influenciado polas persoas máis próximas a nós.

Científicos do Países Baixos estudaron a 21 parellas, pedíndolles que enchesen cuestionarios sobre o seu comportamento con respecto aos bicos incluída a frecuencia media dos bicos íntimos. Logo tomaron mostras de frotis para investigar a composición do seu microbiota oral sobre a lingua e na saliva.

Os resultados mostraron que cando as parellas se bican intimamente e a relativamente altas frecuencias os seus microbiotas salivais se volven similares. En media encontrouse que polo menos nove bicos íntimos por día levaron as parellas que teñen microbiota salival compartida de xeito significativo.

Segundo os autores o bico íntimo que implica contacto completo coa lingua e o intercambio de saliva parecen ser un comportamento de cortexo exclusivo dos humanos e é común en máis do 90% das culturas coñecidas. Curiosamente, as explicacións actuais para a función de bicar intimamente nos seres humanos inclúen un papel importante para a microbiota presente na cavidade oral, aínda que ao noso coñecemento, os efectos exactos dos bicos íntimos na microbiota orais nunca foran estudados.

Por que atraemos aos mosquitos?

Un estudo revelou que os mosquitos non sempre sentiron atracción polo sangue humano. Os seus antepasados alimentábanse doutros animais, pero algúns exemplares evolucionaron e empezaron a picar humanos ao sentirse atraídos polo seu olor.

"Foi un moi bo movemento evolutivo, xa que ofrecemos o estilo de vida ideal para os mosquitos. Sempre temos auga arredor para que se reproduzan, non temos pelo e vivimos en grandes grupos", afirma Leslie Vosshall, investigadora da Universidade de Rockefeller (EUA), quen xunto aos seus colegas publicou en xuño unha investigación na revista 'Nature' que revela a substancia química dos humanos que atrae aos mosquitos, informa o diario 'The Telegraph'.

Para comprender a base desta atracción, os científicos procederon a realizar un experimento que lles permitise descubrir cal era o olor específico que gustaba aos mosquitos. Así, colocaron unhas medias a uns ratos e pediron a un grupo de voluntarios que tamén portasen as pezas durante 24 horas. Posteriormente separaron os aromas mediante a colocación das pezas nunha máquina deseñada para illar olores e detectaron que unha substancia química chamada sulcatona non estaba presente nas medias dos roedores.

En efecto, a sulcatona é a substancia distintiva do olor humano; non obstante, cando esta se integrou ao olor dos roedores non os converteu en máis atractivos para os mosquitos que prefiren aos humanos, polo cal os científicos infiren que hai máis factores que explican a evolución dos mosquitos que pasaron de picar animais a converterse en mortais vectores de enfermidades entre os humanos.

"Adquiriron un amor polo olor do corpo humano, e iso é un paso clave na súa especialización en nós", sinala Vosshall. Por iso a investigación "proporciona a primeira perspectiva xenética do que sucedeu hai miles de anos, cando algúns mosquitos fixeron este cambio," conclúe.

Muller afirma que curou o seu cancro seguindo unha dieta vegana.

Unha muller australiana á que os médicos lle dixeron hai nove anos que apenas lle quedaban uns meses de vida afirma que logrou curar o seu cancro simplemente seguindo unha dieta vegana.
Matheson xa era vexetariana cando comezou este tratamento especial, pero decidiu deixar de tomar azucre, café, alcohol, produtos lácteos, fermento e calquera alimento fermentado.

Máis adiante levou a cabo durante 28 días unha dieta a base de xugos, sopas e infusións para limpar o seu organismo. Despois decidiu seguir unha dieta composta nun 80% por alimentos crús. Tamén practicaba meditación e sinala que tiña sempre presentes pensamentos positivos. Aproximadamente un ano despois os doutores confirmáronlle que estaba libre de cancro.

Actualmente organiza seminarios xunto co seu marido. Ademais, recentemente publicou un libro sobre como consumir certos alimentos pode axudar a superar un cancro.
Non obstante, algúns oncólogos están en contra deste tipo de axudas.
"Obviamente estou contento de que estea ben, pero creo que todo o mundo ten que ter en conta todos os tratamentos que hai dispoñibles", sinalou o director executivo do Consello para o Cancro en Australia, Ian Olver.
"Ela contou a súa historia, e iso está moi ben, pero extrapolala e ir dicindo que a todo o mundo deberían esquecerse os tratamentos de cancro probados e cambiar de dieta é perigoso", recalcou.

É normal ter pesadelos?

"Ter pesadelos de cando en vez é normal, mesmo unha cada dous meses, pero se xa está a ter esta clase de sonos dúas veces por semana ou máis, vostede ten un problema".

Desta forma, Daniel Skenderian, médico estadounidense especialista en fisioloxía do sono, describiu que os pesadelos poden non ser un problema en si, se non máis ben un síntoma dun trastorno subxacente.
"Pode ser algún trauma posterior a un evento violento, unha morte, unha impresión moi grande, ou pode ser produto dunha desorde de ansiedade", aseverou Skenderian, "o principal aquí é encontrar cal é a causa. Se non se trata a causa, é moi difícil rematar os pesadelos".
O experto estadounidense recalcou que os pesadelos non sempre están relacionados directamente co evento sucedido, poden manifestarse como calquera forma de mal sono.
"Algúns sonos poden ser recordos constantes do que sucedeu, outros, poden ter calquera outro tipo de tema, pero o resultado é o mesmo: o paciente non ten calidade de sono", recalcou.
Para o especialista, normalmente nestes casos o problema non é tan difícil de resolver, pois unhas consultas cun psicólogo e, nalgúns casos, medicamentos, axudarán ao paciente a superar paulatinamente esta condición e sentirse mellor.
O tratamento é necesario, pois ter pesadelos moi seguido fai que a persoa teña sono durante todo o día, non teña a mesma capacidade de reacción, de coordinación nin de toma de decisións. Ademáis, o medo constante característico de malos sonos habituais fan que as persoas se atemoricen da simple idea de ir para a cama, o que tamén pode causarlles insomnio.

Crean un mecanismo que pode proxectar imaxes creadas polo subconsciente.

Os diseñadores británicos Richard Ramchurn e Jonathan McGrath concebiron un sistema de sensores para editar imaxes móviles nunha pantalla según as fluctuacións da actividade cerebral.

Desta forma, a película creada por medio deste mecanismo resulta ser unha proxección visual do subconsciente, onde se xeran os nosos soños.

AlbinoMosquito, o grupo de Ramchum e de McGrath baseado en Manchester que se especializa en creación de películas, videos musicais e deseño gráfico, organizou o proxecto #scanners, consistente en manipular unha instalación de arte dixital por medio das fluctuaciones da actividade cerebral. 

Actualmente o equipo está tratando de recaudar 3.500 esterlinas (5.600 dólares) no sitio Kickstarter. 

"O público pode proxectar os seus sentimentos na película que está mirando. A película terá secuencias de estruturas superpostas coa que se pode interaccionar", reza a descrición do proxecto en Kickstarter. 

"O obxectivo do proxecto é permitir que o público vexa e senta os seus soños físicamente", explicou Richard Ramchurn. 

Durante as probas do mecanismo, os voluntarios viron unha película curta con sensores pegados nas súas cabezas. "Como ocorre nun soño, non se pode controlar o que está pasando na pantalla", comentan os autores do proxecto. "O cerebro crea os sons e as imaxes, pero non se pode dirixilos, só experimentalos", din Ramchurn e McGrath. 

Ramchurn opina que en 10 ou 15 anos existirán mecanismos que poderán gravar e proxectar soños completos. 

Factores xenéticos do autismo.

Tras máis de cincuenta anos de discusión, cada vez resulta máis evidente a trascendencia dos factores xenéticos para o autismo, un trastorno do desarrollo que afecta a un de cada cen nenos, perxudicando a capacidade social, de comunicación e de lenguaxe.
Dous estudos confirman ahora as fortes e complexas compoñentes xenéticas do autismo, identifican máis de cen xens implicados no risco de padecelo e revelan as tres grandes rutas polas que maniobra esa maraña de material hereditario.
Dúas delas, a formación das sinapsis e o control dos xenes cerebrales eran esperables, pero a terceira resultou máis sorprendente: trátase da cromatina.
Os resultados teñen implicacións inmediatas para o diagnóstico xenético do autismo, que ahora ten un 20% de capacidade predictiva e poderá multiplicarse en pouco tempo a costa de introducir as modernas técnicas da xenómica -a secuenciación de exomas ou a parte do ADN que significa proteínas- ao alcance dos servicios de psiquiatría hospitalarios. Ademáis, estes datos darán moito traballo aos neurocientíficos, que terán que aclarar como estes xenes afectan ao cerebro, e tamén aos farmacólogos.

Marihuana no tratamento contra o alzheimer.

Investigacións sobre o Alzheimer mostraron que dosis moi baixas de THC  reducen a produción de beta-amiloide, que se encontra en forma soluble na maioría dos cerebros que envellecen. A marihuana evita a acumulación anormal desta proteína, impedindo así a privación da memoria. As baixas concentracións de THC tamén melloraron selectivamente a función mitocondrial, que é necesaria para axudar ao suministro de enerxía, a transmisión de señales e manter un cerebro saudable.

O THC é coñecido por ser un potente antioxidante con propiedades neuroprotectoras, pero este é o primeiro informe que mostra que o composto afecta directamente á patoloxía de Alzheimer.
A disminución nos niveles de beta amiloide significa menos agregación, que pode protexer contra a progresión da enfermidade. Tendo en conta que o THC é un inhibidor de amiloide natural e relativamente seguro, os seus análogos poden axudar a crear un tratamento eficaz no futuro.
Según sinalaron os investigadores, os seus beneficios terapéuticos prevalecen sobre os riscos asociados á súa toxicidade e ao deterioro da memoria.

As dúas familias de cometas de Beta Pictoris.

Beta Pictoris é unha estrela xoven, duns 20 millóns de anos, que está situada a 63 anos luz do Sistema Solar. Ten un gran disco de materia ao seu arredor e un planeta xigante conocido en órbita, ademáis de polo menos 493 cometas no seu entorno que foron estudiados por un equipo de astrónomos. Estes descubriron que son de dúas familias claramente diferenciadas: os vellos cometas, que pasaron xa moitas veces cerca da estrela e os máis activos, que deberon producirse recentemente debido á fractura dun maior. Este é o censo máis completo de cometas arredor doutra estrela que se realizou ata agora, segundo afirma o Observatorio Europeo Astral.

Beta Pictoris

Para chegar a estes resultados, os astrónomos analizaron os datos de máis de un millar de observacións de posibles cometas no periodo de oito anos co instrumento HARPS.

O próximo ano iniciarase un novo proxecto científico para buscar exocometas en varias estrelas, como Alpha Centauri (a catro anos luz de distancia) dende o observatorio de La Silla, en Chile.

Buscador de Planetas por Velocidad Radial de Alta Precisión (HARPS). 

O primeiro tren de levitación magnética xaponés.

O Goberno xaponés deu este venres o visto bo ao proxecto da operadora ferroviaria Central Japan Railway, consistente na construcción para o ano 2027 da primeira liña operada por un tren de levitación magnética neste país. Este tren alcanzará os 600 km/h e unirá as cidades de Tokio e Nagoya, un traxecto de 286 kilómetros se completará en aproximadamente 40 minutos no lugar dos 88 que se tarda actualmente no servicio de alta velocidade Shinkansen.




Os trens Maglev funcionan a través dun sistema de levitación magnética que usa motores lineales instalados cerca dos raíles.
O campo magnético permite ao tren elevarse ata 10 centímetros por encima dos raíles, favorecendo a velocidade ao eliminar o contacto e deixar ao aire como único elemento de rozamento.
Este proxecto terá un custo estimado de 9 billóns de yenes (66.600 millóns de euros).

As células nai e a cegueira.

Dende fai anos crese que as células nai poderán curar enfermedades rexerando órganos danados polos infartos, o alzhéimer ou a diabetes. Por agora esto segue sin ser posible. Sen embargo, un estudo financiado pola empresa estadounidense Advanced Cell Technology aporta hoxe un dos primeiros exemplos de como estas células poden revertir unha enfermidade incurable, devolvendo a visión a persoas cegas e mellorando a vista a pacientes que ata agora levaban unha vida limitada debido a serias discapacidades relacionadas ca visión. 

En total tratáronse a dezaoito persoas que padecían dúas enfermidades da retina, ambas incurables. Son a causa máis común de cegueira nos países desenvolvidos, afectando a máis de 40.000.000 de persoas no mundo.

O potencial destas células para a mediciña non é novo. Fai máis de trinta anos que se fala dos seus posibles usos, pero facelo realidade resultou ser moito máis difícil por dous motivos: primeiro, pola posibilidade de rechazo e tumores e, en segundo lugar, polo alto número de células nai necesarias para tratar todo un órgano e a polémica e restriccións políticas ao seu uso que se impuxeron en países como Estados Unidos, donde non se utilizan fondos gubernamentais para estas investigacións. 

O ensaio centrouse en rexenerar células da retina, a parte interna do ollo onde se proxectan as imaxes. Os pacientes sufrían dous tipos de lesións que, ben por cousas hereditarias ou polo deterioro asociado ca idade, facían que perdesen unhas células claves para que o ollo capte a luz, forme unha imaxe e a mande ao cerebro en forma de impulso nervioso. 

Para reemplazar as células perdidas, o equipo tomou células nai de embrións e convertiunas en epitelio pigmentario retinal, o tipo de células que estaban provocando os problemas de visión dos pacientes. A todos eles se lles inxectaron as células na retina do ollo co que peor vían, mentres que o outro non recibiu tratamento.  

Das 18 persoas tratadas, 10 experimentaron melloras sustantivas na visión, sete melloraron moderadamente ou quedaron estables e unha sufriu pérdida de visión. 

Fonte: http://elpais.com/elpais/2014/10/14/ciencia/1413306545_752044.html